"Το μολυσματικό σύνδρομο της στοματικής κοιλότητας και άλλες πειραματικές φρικωδίες" (Jemma Press, 2011)

     Σε κατ’ ιδίαν συζήτηση με τον Λευτέρη (Σταυριανό, εκδότη της Jemma Press) σε κάποια παρουσίαση στη Λέσχη, μας είχε προαναγγείλει την έκδοση ενός ακραίου manga χωρίς όμως να αναφέρει περισσότερες πληροφορίες. Μετά το απαραίτητο ψάξιμο στο internet και όντας σχεδόν άσχετος με το συγκεκριμένο είδος, κατέληξα πως μάλλον θα εννοούσε κάποιο από manga του Junji Ito. Κατέβασα διάφορα σκαναρισμένα να δω τι παίζει κι έμεινα να περιμένω την κυκλοφορία του.
     Λίγες μέρες πριν το φετινό Comicdom Con, όπως ήταν αναμενόμενο ανακοινώθηκαν οι νέες κυκλοφορίες των εκδόσεων Jemma. Μέσα σε αυτές και “Το μολυσματικό σύνδρομο της στοματικής κοιλότητας & άλλες πειραματικές φρικωδίες” του Shintaro Kago. Όπως καταλαβαίνετε είχα πέσει έξω στην πρόβλεψη μου. Το εξώφυλλο δε μου γέμιζε και πολύ το μάτι για αγορά στα τυφλά, οπότε τη λύση κλήθηκε να δώσει για άλλη μια φορά το διαδίκτυο. Δε δυσκολεύτηκα να βρω σκανς. Αν μη τι άλλο, με ένα γρήγορο “ξεφύλλισμα” χωρίς να διαβάσω τις ιστορίες, ήταν όντως ακραίος! Αποφάσισα πως θα το αγόραζα μόνο και μόνο από περιέργεια και ελπίζοντας πως δε θα τα κλάψω τα ρημάδια τα λεφτά μου.
     Στο Con το ξεφυλλίσαμε μαζί με τον Λευτέρη δείχνοντάς μου κάποια από τα στοιχεία που τον έκαναν να τολμήσει την έκδοση αυτού του τόσο ιδιαίτερου έργου. Το αγόρασα λοιπόν λίγες μέρες μετά και για να είμαι ειλικρινής, δεν ήξερα αν θέλω να μου αρέσει ή όχι. Θέλω να πω: θεωρείται φυσιολογικό να σου αρέσει κάτι τέτοιο; 
     Ήδη από το οπισθόφυλλο του βιβλίου καταλαβαίνουμε πως αν και το σεξ, το αίμα και η βία είναι επιφανειακά οι πρωταγωνιστές των ιστοριών, από κάτω κρύβεται μια κυνικά κριτική ματιά της κοινωνίας της εποχής μας. Ακόμα πιο διαφωτιστική είναι η εισαγωγή της Μυρτώς Τσελέντη όπου αναφέρει πως ο Kago καλύπτει το νόημα των ιστοριών του πίσω από άφθονο αίμα, αφύσικο σεξ, βία και κάθε είδους διαστροφή, απλά γιατί βήμα για να δημοσιεύσει τις άκρως πειραματικές ιστορίες του έβρισκε μόνο μέσω εντύπων ερωτικού προσανατολισμού. 
Από την άλλη η φράση “Στην πραγματικότητα η ολοκλήρωση της κάθε ιστορίας του Kago έρχεται στη μέση της αφήγησής της” … ”βγάζοντας τον αναγνώστη από οποιαδήποτε λογική σεναριακή συνοχή” με ξένισε κάπως. Σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να διαβάσω ένα κόμικ τόσο εσωτερικό που μόνο ο δημιουργός του καταλαβαίνει τι θέλει να πει (κι αυτό ίσως όχι απόλυτα), ενώ όλοι οι υπόλοιποι για να φανούν απλά ψαγμένοι κρύβονται πίσω από τον χαρακτηρισμό “Πειραματικό”.
     Έχοντας αυτά κατά νου, προσπάθησα να αφήσω απέξω οτιδήποτε έχει να κάνει με την “πρόκληση” αυτή καθ’ αυτή και προσπάθησα να δω τα νοήματα κάτω από το περιτύλιγμα “σεξ/αίμα/βία”. Άρχισα λοιπόν να διαβάζω την πρώτη ιστορία από τις συνολικά 13 που περιέχονται στο βιβλίο. Μιλάμε για ορισμένες (καλά κριμένες κάτω από τόνους περιττωμάτων) αφορμές για σκέψη, τουλάχιστον όπως τις εξέλαβα εγώ:


Το μολυσματικό σύνδρομο της στοματικής κοιλότητας
Έχει βασιστεί στο γεγονός πως όταν δύο άνθρωποι είναι μαζί, εντελώς ασυνείδητα, αρχίζουν και υιοθετούν ο ένας στοιχεία του άλλου. Με δεδομένο ότι στη σύγχρονη κοινωνία των γρήγορων ρυθμών όπου οι άνθρωποι βαριούνται ευκολότερα και ανανεώνουν τους συντρόφους τους αρκετά συχνά, πόσα δικά σου στοιχεία βλέπεις καθημερινά να έχουν διαρρεύσει γύρω σου;


Τοπικές τουριστικές πληροφορίες
Αν και μιλάει για ένα κατάστημα στο οποίο κάθε είδους παρανομία επιτρέπεται -για την σωστή τιμή φυσικά, και έχει για πελάτες ανθρώπους με παράξενες συνήθειες, αναφέρεται ουσιαστικά στην καθημερινότητα όπου θύτες και θύματα εναλλάσσουν ρόλους, συμβιβάζονται και εν τέλει συνυπάρχουν.


Το κρυφό σοκάκι μπροστά στο σταθμό
Μια ιστορία για την γοητεία της κρυφής πλευράς των πραγμάτων, των σκοτεινών σημείων των ανθρώπων, η οποία ασκεί (έστω και ελάχιστα) μια μυστήρια έλξη στον καθένα. Η εναλλαγή της αφήγησης χωρίς προειδοποίηση από τους διάφορους ανώνυμους ήρωες της ιστορίας και η τοποθέτηση των κειμένων στην μέση των καρέ είναι η πρώτη ένδειξη των πειραματισμών.


Τερατο-γένεσις μπροστά στο σταθμό
Ήταν μια ιστορία που διασκέδασα διαβάζοντάς τη. Θα μπορούσε να είναι μια αλληγορία για την ιστορία των manga και την εξέλιξή τους. Θα μπορούσε όμως να είναι μια αλληγορία και για τα θέλω του καθενός και πως αυτά συγκρούονται με τα θέλω του άλλου. Όπως και να ‘χει σε αυτή την ιστορία είναι πια ξεκάθαρο πως ο Kago έχει αρχίσει για τα καλά τους πειραματισμούς με τη φόρμα αλλά και την ίδια τη δομή.


Κάτι κολλάει μπροστά στο σταθμό
Από τις αγαπημένες μου ιστορίες. Έχει να κάνει με την άρνηση ή ακόμα και τη δειλία μας να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες των πράξεών μας, προτιμώντας πολλές φορές ακόμα πιο επίπονες λύσεις προκειμένου να αποφύγουμε να βρεθούμε κατά πρόσωπο με αυτές.


Ο Ριουνοσούκε Ακουταγκάουα μπροστά στο σταθμό
Η εμπορευματοποίηση της σωτηρίας της ψυχής. Αν και έχει βρει έναν αρκετά έξυπνο τρόπο να το περάσει, μας το έχουν ξανάπει κι άλλοι… Αρκετά αδύναμη αν και ευρηματική ιστορία. 


Φρακάρισμα
Βασίζεται στην ιδέα ότι οι γυναίκες αποφεύγουν να πάνε τουαλέτα επειδή ντρέπονται, οπότε καταλαβαίνετε πως συνδέεται η έννοια του τίτλου με την ιστορία. Εδώ ήταν η πρώτη φορά που είπα “όχι ρε φίλε”. Το στοιχείο της πρόκλησης υπερισχύει και αν τελικά θέλει να δώσει κάποιο βαθύτερο νόημα του στιλ “δυσκολευόμαστε να εξωτερικεύουμε τα συναισθήματα μας κι ας υποφέρουμε κρατώντας τα μέσα μας” μένει καλά κρυμμένο.


Πολλαπλασιασμός μπροστά στο σταθμό / Η δημιουργία του έθνους / Blow up
Αυτή η τριάδα νομίζω είναι η πιο χαρακτηριστική. Η ιστορία και στις τρεις περιπτώσεις λειτουργεί μόνο σαν πρόσχημα για να πειραματιστεί ο δημιουργός με το μέσο αποδημώντας το με έναν εντελώς πρωτοποριακό τρόπο. Άνετα μπορείς να τις απολαύσεις χωρίς να διαβάσεις τα λόγια. Υπάρχουν καρέ στα οποία αν και το περιεχόμενο δεν έχει κανέναν λόγο ύπαρξης, έχει το καρέ το ίδιο. Μπερδευτήκατε; Και μόνο για αυτές τις ιστορίες αξίζει να ρίξετε μια ματιά στο βιβλίο.


Οι αναμνήσεις των άλλων
Στο ίδιο πλαίσιο με τις προηγούμενες τρεις. Αν θέλουμε να αναζητήσουμε κάποιο βαθύτερο νόημα, ίσως κάτι σε: δεν είμαστε μόνο αυτό που πιστεύουμε ότι είμαστε, αλλά κι αυτό που υπάρχει στο μυαλό (ή αν προτιμάτε στις αναμνήσεις) των άλλων για μας. Όπως λέει όμως και η ηρωίδα της ιστορίας “…αλλά στο τέλος, ποιος νοιάζεται;”


Lord of the Ring
Εδώ μιλάμε για μια διεστραμμένα αισχρή παρόδια, επιπέδου αμερικάνικου κολεγιακού χιούμορ, που πέρα των χρημάτων που ίσως επέφερε στον Kago, αδυνατώ να καταλάβω για ποιόν άλλο λόγο την έκανε… Σύμφωνοι το λογοπαίγνιο έχει πλάκα αλλά θα προτιμούσα να συμπεριλαμβάνονταν κάποια άλλη ιστορία αντί γι’ αύτη.


Κυκλική λογική
Εξίσου αδύναμη με την προηγούμενη. Λίγο πιο ιδιόμορφα χιουμοριστική που όμως στις τρεις σελίδες που διαρκεί δε νομίζω ότι προσφέρει στο γενικό σύνολο του βιβλίου. Γενικά το χιούμορ υπάρχει αν και καλά κρυμμένο σε όλες σχεδόν τις ιστορίες (σε κάποιες ίσως και με μορφή ειρωνείας) και δεν είναι λίγα τα σημεία που έστω και ασυναίσθητα πιάνεις τον εαυτό σου να χαμογελά διαβάζοντάς τες.


     Θα είχε ενδιαφέρον να μαθαίναμε την χρονολογική σειρά που δημιουργήθηκαν οι συγκεκριμένες ιστορίες και γιατί τέτοια εμμονή με την φράση “μπροστά στο σταθμό” που υπάρχει στους περισσοτέρους τίτλους.


Σε γενικές γραμμές μου άρεσε. Είμαι καλά γιατρέ μου;